"Straks lekker slapen en morgen gezond weer op."

Sonja Barend in 1985.

Terugblikken
Met de woorden Straks lekker slapen en morgen gezond weer op! [1] besloot Sonja Barend jaren achtereen haar praatprogramma Sonja op Zaterdag dat door de Vara werd uitgezonden. Ik geloof dat Sonja zo ongeveer de enige was die daarna niet de misleidende mededeling deed dat ze de kijkers graag weer wilde zien. Nog afgezien van de praktisch volstrekte onmogelijkheid die daarmee wordt verwoord, zit er een systeem in: u via een dergelijke, subliminale indoctrinatie, te laten geloven dat u er helemaal bij hoort. Bij radio-uitzendingen hoor je nooit dergelijke nonsens, waarmee we kunnen vaststellen dat het inmiddels klassieke ─ volgens sommigen zelfs antieke ─ fenommen radio minder illusoir, en daarmee realistischer, is.
De inmiddels 71 jaar jonge Sonja Barend verschijnt deze zaterdag, 8 oktober, tussen 22:25 uur en 23:20 uur, nog één keer op de televisie met het programma Sonja op Zaterdag op Nederland 1. Daarin zal ze, vast en zeker samen met anderen, terugblikken op Zestig jaar Nederlandse televisie.
Over dat thema kan de lezer overigens ook een boek vol met teksten en illustraties lezen en bekijken dat eind september van de persen is gerold.
__________
[1] Desgevraagd verklaarde Sonja dat ze deze uitspraak deed omdat een Joodse moeder zoiets zegt tegen de kinderen als ze naar bed gaan.
__________
NASCHRIFT zondag 9 oktober:
Aan het einde van deze speciale uitzending werd tijd uitgetrokken voor de uitreiking van de SONJA BAREND AWARD. Dat laatste Engelstalige begrip voor een Nederlandse onderscheiding is volkomen absurd. Dat is niet anders dan een uiting van taalvergiftiging. 
 
Er waren uitsluitend Nederlandse journalisten genomineerd:
Twan Huys, Sven Kockelman, Matthijs van Nieuwkerk, alsmede Jeroen Pauw in combinatie met Paul Witteman.
Eerstgenoemde kreeg de meeste stemmen van een speciaal voor deze gelegenheid benoemde commissie van zestig vakjournalisten. Op alle genomineerden was gestemd.
Helaas liet ook Twan Huys bij deze gelegenheid horen dat hij nog steeds niet beseft dat het begrip aantal een enkelvoud is, en volgde hij de volstrekt onaanvaardbare trend, zo'n singularis in het bijbehorende gezegde te koppelen aan een meervoudsvorm. Een ziekte die in alle geledingen van de maatschappij heerst; helaas ook steeds meer binnen de media. En dat woord is een meervoudsvorm (van het enkelvoud medium), welke echter steeds vaker wordt vervangen door een enkelvoud in het bijbehorende gezegde. Schandelijke taaldegeneratie!