Er blijken, steeds opnieuw, legio mensen te zijn die zich zelfs in de 'ontwikkelde' en 'verlichte' tijden, begin éénentwintigste eeuw, maar wat graag voor heel veel geld in de vorm van een entreeprijs, rotte, ondermaatse knollen voor rijpe citroenen van hoge kwaliteit laten aansmeren, want het begrip verkopen past alleen bij het onbedaarlijke gekakel uit de mond van Derek Ogilvie, over wie het hier gaat. Die persoon uit Schotland, een voormalig horecaman, treedt op in (onder meer) een tv-programma dat de naam Ghost whisperer draagt en dat pretendeert mensen met overledenen in contact te brengen, die de godganse tijd zitten te wachten totdat hun dierbaren toch eindelijk eens begrijpen dat zij in den hoge waken over ons hier beneden. Wat wordt daar een ranzigheid vol leugens, laster, lagen en listen uitgebraakt. Het enige dat in die theatershow gebeurt, is dat de man zichzelf intens te kijk zet, al zal dat, elke keer opnieuw, aan de meeste — tot volstrekt kritiekloze kuddedieren gereduceerde — aanwezigen voorbijgaan. Iedere satansganse dag, lijkt het wel.
Bezoeking
En als dat heerschap op bezoek gaat bij mensen thuis, geloven de bezochten (jawel, het is een bezoeking) dat één of andere dooie diender in de gang staat die een bos bloemen wil geven aan één der aanwezigen, want dat beweert de kletskous. Die bos bloemen even materialiseren kan hij echter niet, al zou een echt bloemetje uit het hiernamaals de boel wel opvrolijken en tegelijkertijd naar een hoger plan tillen. In de gegeven context blijkt echter dat het de (ontbrekende) esthetiek der ranzige commercie is, die altijd weer de boventoon voert. Daar zullen talrijke kritische artikelen en waarschuwingen niets ten gunste aan veranderen. De oude Romeinen wisten het immers al: mundus vult decipi, d.w.z. de wereld wil bedrogen worden (zijn).
En aan het eind van een sessie bij geselecteerde mensen thuis, een visite die meer wegheeft van een visitatie, wil die afgrijselijke Derek Ogilvie een groeps-knuffel met alle aanwezigen. Hoe intens weerzinwekkend.
Vermeend befluisterd
Het gaat hier slechts om een theaterman, die zijn kick haalt uit applaus en de daaruit indirect voortvloeiende rinkelende kassa. "Als 't kindje binnenkomt, juicht heel het huisgezin."
Baby-Geest Derek oogst veel applaus, en daarbij vertelt hij tussen neus en lip dat er nog altijd sceptici zijn, ondanks zijn bewijzen voor een voortbestaan na de dood. Wat een uitzinnige vorm van zelfoverschatting: het enige dat die man bewijst, is dat schmieren-theater nog altijd lonend is. En daar komt nu eenmaal volstrekt niets paranormaals of anderszins bijzonders bij kijken.
__________
Zie tevens het artikel elders, getiteld De miskraam van Derek Ogilvie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten