Pascal Bruckner wil woord islamofobie verbieden

Ontluisterende eis

Het Duitse verzamelmedium op internet, Sign and sight, dat eens per week aan onder meer vertegenwoordigers van de pers wordt gestuurd, meldt ons dat de Franse schrijver Pasal Bruckner het woord islamofobie wil verbieden; anders gezegd dat het uit onze woordenschat dient te worden verwijderd. Wat daaraan nog veel verontrustender is dan het verbieden, mijden, of negeren van een bestaand woord, is hetgeen daar onvermijdelijk achteraan zal komen. Immers, puriteinen en huichelaars willen maar al te graag uit de woordenboeken en uit het leven van alledag — waarvan woordenboeken en andersoortige naslagwerken nu eenmaal deel uitmaken — alle woorden die geslachtsdelen van het menselijk lichaam weergven en woorden die de paringsdaad uitbeelden en zo meer, verwijderen en/of volkomen verbieden. Fervente, extreem rechtse politici, en die kennen we in Nederland immers ook wel, gaan er dan heil in zien om alles wat met gematigde of echt linkse politiek te maken heeft, uit het dagelijks verschijnende woorden-beeld te laten verwijderen. De aanhangers van de ene godsdienst — welke meent zich boven een andere te kunnen stellen — willen alles van de andere met het grof vuil mee sturen, en zo voorts.

Vernietiging als filosofie

De Franse schrijver Pascal Bruckner is de
weg kennelijk helemaal kwijt.Foto uit 2009.

Op die manier — het zal zo echter niet gebeuren — worden de woordenboeken zo dun dat de inhoud ervan zelfs te behappen zal zijn voor minderbegaafden en voor ondertitelaars van films op de Nederlandse en Belgische televisie, en voor nogal veel NOS Journaal-medewerkers. Zij immers geven steeds weer aan, van taalregels helemaal niets te hebben begrepen. Want zij die het verschil niet kennen tussen werkloos en werkeloos, tussen materieel en materiaal, tussen Holland en Nederland, en tussen schijnbaar en blijkbaar, respectievelijk dat niet kunnen hanteren, hebben in de sprekende en schrijvende journalistiek niets te zoeken, behalve wellicht die in de loop van het eigen bestaan verloren (gegane) taalvoorschriften.
In plaats van een eis te stellen tot het verbieden van een woord, zou Pascal Bruckner er beter aan doen, zijn invloed geldend te maken om ertoe te geraken dat meer mensen — onder anderen die genoemde NOS-medewerkers — de eigen taal nu eens beter gaan beheersen, en er in de communicatie met anderen beter mee leren omgaan. Als schrijver zou hij daar zijn talent beter kunnen inzetten dan te volgen in de voetstappen op de inmiddels al te platgetreden paden van destructie, want dat is wat hij met zijn actie uiteindelijk zal bereiken, vooropgesteld dat daaraan zou worden toegegeven..
Want, waar eerst het begrip tot een taboe wordt verklaard, worden vervolgens de mensen verboden die het door dat woord beschreven fenomeen belijden, daarna degenen die de islam zonder fobie tegemoet treden en vervolgens alle anderen die het wagen te refereren aan dit begrip of aan het verwijderen ervan, alsmede aan alle vervolgoperaties. Op de vernietiging van het woord volgt altijd een uitvergroting met betrekking tot de mensen die ook maar op de geringst denkbare wijze met zo'n woord in verband gebracht kunnen worden.

De weg naar de hel

Pascal Bruckner wil kennelijk niet weten dat er mensen bestaan die echt bang zijn voor de islam en dat er anderen bestaan, die deze angst instrumentaliseren, zoals de Nederlander Geert Wilders doet, die een religie demoniseert. Hitler demoniseerde het jodendom en weer anderen willen niet dat het christendom bestaat. Nu zou het inderdaad beter zijn als de mensheid alleen maar zou bestaan uit zelfstandig denkende mensen en niet uit lieden die een vermeende godheid nalopen, welke eerst door medemensen is gecreëerd. 

Zodra we een woord gaan verbieden of anderszins verwijderen, dat echter een bestaand fenomeen, binnen welke maatschappelijke context dan ook, aangeeft, duurt het niet lang meer of de mensen die tot zo'n stroming behoren, zullen eveneens worden verwijderd.

Waar dat toe heeft geleid, hebben vooral Europa en Rusland in de loop van de twintigste eeuw meegemaakt. Het is dan ook een uiting van krankzinnigheid, dan wel extreme boosaardigheid, of het willen doen richten van de aandacht op zijn persoon, waarmee die Pascal Bruckner zich manifesteert. Dat laatste zou weliswaar nogal kwalijk zijn, maar nog het minst slechte op de ruime schaal van verbijsterende mogelijkheden.