De honderd meest invloedrijke figuren ter wereld

In de editie van maandag 2 mei van het wereldwijd verspreide, Amerikaanse weekblad Time worden de honderd meest invloedrijke figuren van het ondermaanse voorgesteld. Dat gebeurt door middel van een foto met een relatief korte, pregnante tekst, waarin de bijzondere eigenschappen worden opgesomd.

Onder hen bevinden zich tal van bekende persoonlijkheden welke die invloed uitoefenen in het maatschappelijke of politieke ─ en in dat geval derhalve niet zelden volstrekt on-maatschappelijke ─ leven, ergens ter wereld, maar niet in de laatste plaats in, dan wel vanuit de Verenigde Staten van Amerika. Dat VS-president Barack Obama in die lijst voorkomt, mag dan ook niemand verbazen. Dat geldt schandelijk genoeg eveneens voor de aanwezigheid van de aan gepatenteerde zelfoverschatting lijdende Super Miss World Oprah Winfrey. En wie ook al deel uitmaakt van die honderd is de bedenker, eigenaar en bedrijver van het Ugly Face of Capitalism Book genaamd Mark Zuckerberg: "Because Facebook can be a Lifesaver." Niet zelden is het echter een Real Life Destroyer.
Verder komen er mensen in voor van wie je, gelukkigerwijs, nog nooit had vernomen, en dat tevens graag zo had willen houden, maar de Voorzienigheid, in de vorm van de Redactie van Time Magazine, besliste anders. Dat er mensen op staan die in de afgelopen maanden een rol van wereldformaat hebben gespeeld, bedoeld of niet, kan dan ook hooguit een schok teweeg brengen als zou blijken dat het om dictatoren gaat die hun mensen verachtende daden ongebreideld blijven uitoefenen.

Julian Assange van WikiLeaks

In het geval van Julian Assange is het terecht dat hij tussen die Honderd voorkomt, vanwege zijn, hier en daar onderschatte doch aan de andere kant tegelijkertijd overschatte berichten. Dat hij de wereldleiders en hun kwalijke praktijken in het nauw drijft, kan elke waarachtige democraat slechts met instemming vervullen. Aan de houding die veel politici, en in de eerste plaats vele in de VS daartegenover hebben ingenomen, geeft de belangstellende een goede indruk van de (on)betrouwbaarheid van henzelf. Julian Assange wordt beschreven door Germaine Greer.

Kille technocraat: GB's
Prime Minister Cameron

De kille technocraat David Cameron, Groot Brittannië's Prime Minister wordt met woorden voorgesteld door Arnold Schwarzenegger.
Christine Lagarde legt één en ander uit over de terecht als The de facto President of Europe gekwalificeerde Duitse Bondskanselier Angela Merkel, die ─ omdat ze, als geïncarneerde walvistraan, één der meest onaantrekkelijke vrouwen ter wereld is ─ een goed figuur zou slaan als Spook in het Nachthemd, en die slechts op één ding uit is: het vasthouden van de macht. Haar foto ─ een in dat opzicht zeer geslaagde portret ─ is dan ook een slag in het gezicht van de werkelijkheid, die haar ware gezicht toont.
Dat laatste geldt ook voor de van oorsprong Chinese, in de VS wonende schrijfster Amy Chua. Meer over haar en haar succesboek, morgen op onze dochtersite Tempel der Actualiteit.
Wie geïnteresseerd is in de resterende personen die in deze opsomming voorkomen, doet er goed aan het nummer van Time, dat reeds beschikbaar is, te lezen.

Twee consulenten Sociale Zaken Zutphen begeleid

In de serie Holland Doc wordt op donderdag 28 april, via Nederland 2, tussen 23:00 uur en 23:55 uur een documentaire van de Humanistische Omroep vertoond, onder de titel Sta me bij.
Kort, krachtig en goed gevonden, ook al ligt de associatie met Bijstand ─ en daardoor, althans in Nederland, de Sociale Dienst, voor de hand.
Meer dan een jaar hebben Monique Lesterhuis en Suzanne Raes doorgebracht bij de Sociale Dienst van Zutphen, waar ze twee consulenten ─ Bruno en Debbie ─ al die tijd zijn gevolgd, respectievelijk hebben begeleid in hun werk, dat wil zeggen, in het contact met hun cliënten. Wat die daarbij zoal beleven, is in de film in kwestie gedocumenteerd.
Sta me bij maakt deel uit van een serie documentaires die met de verzamelnaam Ondertussen in Nederland zijn bedacht.

BBC Radio 3: The essay ─ Het vaderinstinct

In het programma The essay, dat op werkdagen ─ beter gezegd op dinsdag tot en met zaterdag ─ tussen 00:00 uur en 00:15 uur onze tijd; in het land van herkomst tijdens het eerste kwartier van het laatste uur van maandag tot en met vrijdag ─ door BBC Radio 3 wordt uitgezonden, luidt het thema deze week The father-instinct.

Auteur/regisseur Lou Stein, met een kind op de nek.

In deze vijfdelige reeks van de schrijver Lou Stein staat de relatie centraal die heerst tussen vaderschap en creativiteit.
Het eerste deel behandelt de Archetypische Griekse vaders.
In de tweede aflevering laat John Keane weten hoe zijn kinderen invloed hebben uitgeoefend op zijn werk.
In de derde bijdrage ─ voor ons is die in de nacht van woensdag 27 op donderdag 28 april ─ wordt verslag gedaan van het contact dat schrijver Abdulrazak Gurnah na lange tijd opnieuw met zijn vader heeft gehad.
In de nacht van donderdag op vrijdag komt componist James MacMillan aan het woord over de door hem gewenste terugkeer van de traditionele vaderrol.
In het laatste kwartier van The essay, in de nacht van vrijdag op zaterdag, komt Lou Stein zelf in beeld. Hij vertelt dan over de wijze waarop zijn zoontje ─ lijdend aan het syndroom van Down ─ zijn werk heeft beïnvloed.

BBC Four-television presenteert Snow

Het avondprogramma dat BBC Four op maandag 25 april uitzendt, biedt ─ tussen 20:30 uur en 21:30 uur ─ een onderdeel, van een uur lengte, over het fenomeen Sneeuw. Daarin wordt uitleg gegeven over onder meer de vorm van een sneeuwvlok, maar tevens over de productie van nepsneeuw.

Sneeuwkristallen, rond 1902 gemaakt door Wilson Bentley,Jericho
(Vermont, USA). Uit Studies among the Snow Crystals. Annual
Summary of the Monthly Weather Review for 1902.

Dat laatste kwam aan de orde in lang vervlogen dagen, tijdens één der colleges Russisch die ik zo'n vier decennia geleden volgde. Daarbij kregen we een tekstopdracht: Sneeuw, een verhaal van Konstantin Paustovski (1892-1968). Het lezen van dat verhaal vormde voor de lectrix aanleiding om te vertellen over haar periode in Moskou tijdens haar studie en ─ meer specifiek ─ over haar aanwezigheid bij een deel van de opnamen van de speelfilm Oorlog en vrede ─ naar de lijvige, veelzijdige, gelijknamige, roman uit 1865-69 van Lev Tolstoj (1828-1910), door Sergej Bondartsjoek (1920-1994), waar ze heeft kunnen meebeleven hoe sneeuw werd gemaakt ten behoeve van die film.

De Ierse dichter Seamus Heany in Words and music

Law and order is het thema dat in de uitzending, deze zondag, 24 april, van het cultuurprogramma Words and nusic door BBC 3 Radio wordt voorgesteld. Het daarin gebruikte tekstmateriaal is afkomstig van onder anderen de Ierse dichter Seamus Heany (geboren 1939) ─ die inmiddels is opgeklommen tot elder statesman of poetry ─, Thomas Stearns Eliot (1888-1965) en Oscar Wilde (1854-1900). Ter afwisseling klinkt muziek van onder meer Leoš Janáček (1854-1928), van de Schot Hamish McCunn (1868-1916) en van Sergej Prokofjev (1891-1953). 

Seamus Heany in 2009, spreekt de Law Society
van het  University College  Dublin toe.

Seamus Heany was al decennia lang voor mij geen onbekende dichter. In 1982 vond ik in het filiaal van Boekhandel De Slegte in mijn woonplaats een toen nog nieuwe bundel, North (1975), voor de somma van 50 cent omdat er sprake was van een misdruk. Aan de hoek omgevouwen, maar te groot, vel, waardoor de teksten aan beide zijden toch nog konden worden afgedrukt.
Pas enkele dagen geleden, op datzelfde dag dat voor mij bekend werd dat Seamus Heany in genoemd BBC-programma aan de orde zou komen, vond ik weer een bundel van deze poëet, en weer voor vijftig cent ─ zij het nu op basis van onze huidige euro ─Stations, voor het eerst uitgekomen in 1975. De daarin voorkomende stukken stammen deels uit de jaren 1970/71, maar een groot deel ervan ontstond heel snel in 1974. Het geheel van die bundel valt te kwalificeren als poetisch proza.
De uitzending zal worden gerealiseerd tussen 23:15 uur onze tijd op zondagavond en 00:30 uur in de nacht van maandag 25 april, als het in het land van herkomst echter nog zondag is.

Over het schandaal dat zich Facebook noemt

Verwrongen tronie
Als we in onze democratische samenleving een uiterst dubieus, want fascistoïde getint, instituut mogen kwalificeren als the ugly face of capitalism, dan is het wel de als vriendensite gepropageerde internetsite Facebook. Daaraan zijn nu weliswaar vier miljoen Nederlanders gelieerd, maar grote aantallen vormen nu eenmaal geen garantie voor kwaliteit. Miljoenen liepen, zij het vooral in centraal Europa en de omringende landen, indertijd achter Hitler aan, en daarmee is het antwoord op een eventuele vraag of zovelen zich kunnen vergissen, hier al direct gegeven.
Facebook achten wij een uitermate kwalijke instantie, die niets anders doet dan mensen dingen voorspiegelen, doch geen ander doel nastreven dan zelf zoveel mogelijk geld te verdienen aan u en mij en alle anderen die zich in de webben van die giftige spin hebben laten inweven. Eraf kun je niet, en daarmee tonen degenen die voor het systeem verantwoordelijk zijn dat ze er een Gestapo-mentaliteit op nahouden. Men wil u vasthouden en uitpluizen en men doet daarnaast alles om ook al degenen die geen lid van de club zijn of zelfs maar tegen betaling zouden willen zijn, te ontleden op elk gebied. Weerzinwekkend, dat sowieso.
Kort en goed, genoemde instantie maakt deel uit van hetgeen op ons zou afkomen, zoals gezegd is in de Openbaring en dat sedert enige tijd een conglomeraat van feitelijkheden is geworden: het beest dat uit den afgrond opkomt (Apocalyps / Openbaring van Johannes Hfdst XI vers 7 ) en dat zal worden aanbeden, zoals vier miljoen Nederlanders thans actief dan wel passief 'aanbidden' (Apocalyps XIII: 4.)
Facebook is een van de grootste bedreigingen van een vrije samenleving, net als tal van zich als democratisch postulerende regeringen in ons avondland.

De massa's aanbidden het Beest dat uit den Afgrond is opgekomen.

 Diverse uitzendingen
Op zaterdag 23 april kunt u via de televisiezender Nederland 2 een nieuwe aflevering van het KRO-programma Reporter bekijken, die de titel draagt Vrienden voor het leven. Dat is al direct een slag in het gezicht, een welhaast ongelooflijke gotspe voor het begrip vriendschap en dus meteen huiveringwekkende hoon jegens al degenen, die dat fenomeen wel kunnen hanteren ten faveure van alle betrokkenen en niet meteen of in de loop van de beklijvende contacten de vrienden tot en met het merg willen uitzuigen. Dat het met vriendschap in de samenhang met Facebook extreem slecht gesteld is, weet ieder die het wil weten. Facebook is het onderwerp van de uitzending in kwestie en dus is vriendschap zeker niet aan de orde, en dat het tegendeel een feit is ─ en de uitermate slechte naam van het bedrijf meer dan volkomen terecht is ─, wordt omstandig uit de doeken gedaan tussen 22:35 uur en 23:15 uur.
Regeringen op nationaal niveau en eventuele schijnbare samenwerkingsverbanden, zoals de Europese Commissie doen vrijwel niets in die context ter bescherming van de inwoners van de aangesloten landen. Waar blijft nu de harde hand van Brussels 'Tante Neelie', die wel concurrentievervalsing aanpakt, maar niets doet tegen inbreuk op de privacy. Waarom dat niet gebeurt? Dat kunnen we u haarfijn uitleggen: omdat overheden op elk niveau zelf sjoemelen om het leven waar het gaat om dergelijke, bestaande, wetgeving. Als een wet de dubieuze wezens van het regeerakkoord in ons land niet past, dan maken ze de wetten wel zo dat ze alle kwalijks op legale wijze kunnen toepassen. Je vraagt je af of ze al architecten op het oog hebben die bepaalde instituten ter internering moeten ontwerpen waar degenen die zich nu nog kritisch uiten, straks volgens hen zouden moeten worden geconcentreerd.
Op genoemde zender is de aflevering in kwestie te zien tussen 22:35 uur en 23:15 uur.
Herhalingen zijn te zien op de digitale televisiezender Holland Doc 24, op zondag 24 april, tussen 21:54 uur en 22:31 uur; en op dinsdag 26 april, tussen 18:14 uur en 18:51 uur.

Over het geestelijk failliet van 'de 'sociale media'

Voor de Maand van de Filosofie heeft Stine Jensen een essay geschreven met de titel Echte vrienden: Intimiteit in tijden van Facebook, Geen Stijl en Wikileaks. 
Dat essay vormt haar reactie op een persoonlijk experiment met Facebook: het experiment van een liefhebber van dat mediun: een tijdelijke liefhebber, om hier volledig te zijn. Na een half jaar begon ze twijfels te krijgen. Dat kwalificeerde de populaire filosofe als knagen, aangezien ze langzaam maar zeker het gevoel kreeg dat de vrienden op dat sociale medium via de elektronica op tal van fronten een onechte indruk maakten. Of was het toch minder vreemd dan het leek en voelden die mensen zich echt zo gelukkig als ze pretendeerden?

Zelf heb ik alleen Facebook uitgeprobeerd, en reeds heel snel bleek dat ik in dit leven en zeker gedurende de eerste honderdnegentig reïncarnaties niet de geringste behoefte (zal) koester(en) me daarmee, of met soortgelijks, in te laten, om maar te zwijgen van de gedachte mijn aandacht te besteden aan de wijze waarop het gros van de gebruikers zich gedraagt. Anders gezegd: hoewel ik een afschuw heb van jenever, dan geef ik toch de voorkeur aan een halve milliliter van dat vocht. Duidelijk genoeg?
Genoemd Facebook was voor mij snel zo afstotelijk dat ik vergelijkbare media niet (meer) heb willen uitproberen, ook en vooral omdat bij mij de stellige mening heeft postgevat dat een dergelijke uiting van extrem(istisch)e geestelijke armoe geen optie voor inmenging in welke vorm dan ook rechtvaardigt. Dan is eerst maar eens een reeks millennia dood zijn toch rustiger, dunkt mij.
Vervelend genoeg blijkt dat je je niet van Facebook kunt (laten) verwijderen. Alle mensen die ik ken en er tevens meer dan genoeg van hadden, kwamen met dezelfde conclusie: éénmaal erop, dan kom je er nooit meer af.
Dat geldt overigens ook voor LinkedIn, een instantie die even schandalig is, aangezien ik de indruk heb van een professioneel relatiebemiddelingsbureau: ongevraagd worden mensen aan je voorgesteld die je niet kent en via een dergelijke instantie ook al helemaal niet wilt leren kennen. Uitermate weerzinwekkend!
In een nieuwe aflevering van het televisieprogramma Profiel van de KRO kunt u naders vernemen over wat Stine Jensen zich zoal voorstelt van het wel en vooral het wee van dergelijke instanties. De bijdrage is te zien op Nederland 2, tussen 23:00 uur en 23:40 uur.

Jan Cremer en zijn talrijke soorten kunst-stof

Sensatie
Wat was het een uiterst sensationeel gebeuren, nu bijna een halve eeuw geleden, toen de 'roman' Ik Jan Cremer uitkwam [1]. Vanwege de sensuele, niet zelden expliciet-seksuele, passages werd het boek in tal van maatschappelijke geledingen ten strengste veroordeeld. Toch heb ik meegemaakt ─ ik was in die dagen zelf boekhandelaar ─ dat streng-christelijk georiënteerde lieden met in ieder geval één gespitst oor luisterden als andere klanten elkaar juist die passages voorlazen.
Het ligt voor de hand dat de meest abjecte roddels de ronde gingen doen, welke nog meer in aanmerking kwamen voor de kwalificatie pathologische laster. Zo zou Jan Cremer niet eens in staat zijn ook maar één regel op papier te krijgen, omdat hij altijd in andere sferen zou verkeren, en met die woorden kon men maar aan het invullen slaan. Wachtend op een interviewer zou hij niet eens iets willen lezen en maar voor zich uit blijven staren.
Een interview met Leo Kool, uitgezonden door de VPRO-televisie leek al die vermoedens en lukraak gedane mededelingen eerder te bevestigen dan dat Jan Cremers optreden ook maar in de geringste mate heeft bijgedragen tot een ietwat genuanceerder beeld.

Ghost-writers
Een van der mees hardnekkige geruchten die rondzoemden, was het verhaal over de twee ghostwriters, die het boek voor Jan Cremer zouden hebben geschreven: heren der scheppende letteren, die het tijdschrift Gard Sivik zouden domineren: Simon Vinkenoog (1928-2009) en Cornelis Bastiaan Vaandrager (1935-1992). In delen van de boekhandel  bestond de indruk dat de uitgever er niet in het minst enig belang bij had deze geruchten te ontzenuwen, aangezien die in positieve zin zouden bijdragen tot de niet-ongewenste legendevorming rondom de persoon Jan Cremer.
Een uitgever die bij mij in de zaak met enkele anderen van gedachten wisselde over deze tot nationale affaire uitgegroeide kwestie, meldde dat er geen proces wegens pornografie zou volgen omdat uitgeverij De Bezige Bij het predicaat koninklijk droeg en daarmee onschendbaar zou zijn: directeur Geert Lubberhuizen hoefde "zijn vriend Prins Bernhard" maar op te bellen en Justitie hield zich wel gedeisd.

Feiten
Het blijft echter een feit dat Jan Cremer het boek ─ een paperback, die opvallenderwijs tien gulden moest kosten, hetgeen bijna het dubbele bedroeg van wat als gangbaar gold ─ relatief snel door een tweede liet volgen. Nadat de storm enigszins was geluwd en Nederland in de tweede helft van de jaren zestig ijverig ging meedoen aan de seksuele revolutie ─ welke plotsklaps in meer geledingen van de maatschappij een bevrijdend effect had dan men aanvankelijk had gedacht ─, werd de eventuele opwinding over de inhoud van de werken van Jan Cremer, letterlijk en figuurlijk, naar de achtergrond verdrongen,
Daarna heeft de man zich nog op andere manieren binnen het circuit der kunsten gemanifesteerd, onder meer als schilder, en in die context is hij zelfs een deel van het establishment geworden: zo gaat dat dikwijls met aanvankelijk revolutionair optredende figuren. Op de pen van een bankinstelling prijkte een kunstwerk van Jan Cremer.

Close up
Op woensdag 20 april is het alweer zeventig jaar geleden dat Jan Cremer te Enschede werd geboren. Naar aanleiding daarvan presenteert AVRO-televisie op dinsdag 19 april, via Nederland 2, een aflevering van het programma Close up, die geheel is gewijd aan dit culturele fenomeen. De film draagt de titel Jan Cremer ─ Ik schilder, ik schrijf, ik schilder. Daarin wordt getoond hoe een jongen uit Enschede, behept met veel talent, erin is geslaagd zich uit bittere armoe op te werken tot het vermaarde ("wereldberoemde") fenomeen dat nog altijd voldoende heeft aan alleen zijn naam: Jan Cremer; dat ik van anno toen hoeft er niet (meer) bij.
De film zal worden uitgezonden tussen 23:00 uur en 23:55 uur. Een herhaling zal te zien zijn op het digitale tv-kanaal Holland Doc 24, op woensdag 27 april, tussen 16:40 uur en 17:33 uur.
__________
[1] De roman Ik Jan Cremer is voor het eerst verschenen in 1964. In 1980 is de tweeënveertigste druk uitgekomen in een kleinere paperbackeditie dan de eerste druk. 

Speelfilm Fanny Hill in twee delen op BBC Four

In de nacht van zaterdag 16 op zondag 17 april wordt ─ tussen 00:25 uur en 01:25 uur ─ het eerste deel (van twee) uitgezonden van de speelfilm Fanny Hill uit 2007 van James Hawes, naar de roman Memoirs of a Woman of Pleasure, or Fanny Hill uit 1749, een jaar later in een gekuiste versie opnieuw uitgekomen. De auteur heet John Cleland (1709-1789), die als romanschrijver beroemd en tegelijkertijd berucht was, in eerste instantie als gevolg van het hier genoemde, verfilmde, boek. In de film spelen onder anderen Rebecca Night, Alison Steadman en Samantha Bond.

Toen de Nederlandse vertaling van Fanny Hill ─ door G.B. Revis, die ook een inleidend woord in de Nederlandse editie heeft geschreven ─  op de markt is gekomen in 1963, was ik nog boekhandelaar en zaten we middenin die, nimmer begrepen, censuur-, respectievelijk verbod-toestanden. Tegen het vertalen zelf had geen enkele niet-dictatoriale regering iets kunnen doen, maar tegen het verspreiden ervan wel, Grofste schandaal binnen dat geheel was het feit dat verspreiding van de Engelstalige versie in ons land niet werd verboden, op basis van de aanname dat mensen die Engels hadden geleerd per definitie meer ontwikkeld waren, ook op seksueel gebied en het lezen over seksuele toestanden en gebeurtenissen. Kennelijk was de Nederlandse overheid, evenals zoveel andere, niet op de hoogte van de uitdrukking: hoe groter geest, des te groter beest. Ik kreeg dan ook het gebruikelijke bezoekje van de 'vaste brigadier' van de zedenpolitie in het Groningse politiekorps, de heer vdB, die kwam vragen of we dat inmiddels boek in voorraad hadden, waarop ik ontkennend kon reageren. En vol overtuiging, al had mijn collega van de uitgever, met wie hij zakelijk zelfs bevriend was, de toezegging voor honderd exemplaren met zestig procent grossierskorting gekregen, hetgeen ik pas daarna te horen kreeg. De uitgever kende ook heel wat kleine zaakjes, verspreid over Nederland, waar het boek onder de toonbank vandaan werd verkocht.

De Nederlandse uitgever hoopte een slaatje te kunnen slaan uit alle om Fanny Hill ontstane commotie door de prijs voor het, in fel rood kunstleer gebonden en van een wat oppervlakkig aandoend stofomslag voorziene, boek op ƒ 12,90 te stellen, hetgeen zeker vier gulden hoger lag dan wat zo'n boek onder normale omstandigheden zou moeten kosten.

(wordt vervolgd)

Profiel van en met een zichtbare denker

Nederland 2-televisie biedt u allen op woensdag 13 april, 's avonds tussen 23:00 uur en 23:40 uur, de gelegenheid u enigszins bij de neus te laten nemen op het moment dat u vrijwel gelijktijdig op het verkeerde been wordt gezet. Een enkeling laat zich zelfs graag bij de neus nemen, en dat is dan vast en zeker iemand die ook de bewering serieus wenst te nemen, welke afkomstig is van Oscar Wilde (1854-1900) en die inhoudt dat van lezen je neus gaat groeien. Laten wij nu lange tijd hebben geloofd dat dit verschijnsel alleen voorkwam bij jokkebrokken.
Kortom, de Humanistische Omroep stelt de kijkers op genoemd tijdstip in de gelegenheid om voldoende stof te verzamelen voor discussies, als gevolg van hetgeen aan de orde komt in de nieuwe aflevering van de programmareeks Profiel, welke dan de ether in geslingerd zal worden.
De focus in die aflevering is gericht op Marjolijn Februari (geboren 1963), die jurist, filosoof en auteur van enige succesvolle romans is, en naast dat alles ook nog naam heeft gemaakt als gezaghebbend columniste.
Deze markante persoonlijkheid wordt gevolgd door Frederieke Jochems (geboren 1980), die enkele publieke optredens van mevrouw Februari heeft bijgewoond.

Labyrinth Robert Hare onderzoekt psychopathie

Dinsdag 12 april zendt de NTR, in samenwerking met de VPRO, een aflevering uit van het programma Labyrinth, via Nederland 2, tussen ongeveer 21:25 uur en circa 22:00 uur. De titel hiervan luidt Zonder geweten. Daarin worden de kijkers geconfronteerd met de Canadese psychiater Robert Hare 9geboren 1934), die ook al zo´n vier decennia onderzoek doet naar psychopathie. Tegenwoordig richt hij zich vooral mensen die zich manifesteren als corporate psychopaths, die Hare kwalificeert als slangen in pakken.

Psychiater Robert Hare.

Het eerste onderzoek dat Hare heeft verricht onder tweehonderd ceo's [1] van grote Amerikaanse bedrijven, heeft als resultaat getoond dat deze groepering hoog scoort als het gaat om associaties met de lijst van symptomen met betrekking tot psychopathie.
Inmiddels was men zo ver gevorderd dat men in de neurobiologie verder heeft gezocht naar mogelijke links met psychopathie. De inzichten die daaruit zijn verkregen zijn interessant voor hersenonderzoek, aangezien ze helpen voor verdere stappen die de stoornis kunnen voorkomen.
Inti Brazil heeft hersenonderzoek verricht bij psychopaten in de Pompe-kliniek te Nijmegen. Daar kwam hij tot de ontdekking dat psychopaten niet reageren op de fouten van anderen, hetgeen (zogenaamd) gezonde mensen wel doen.
__________
[1] ceo: chief executive officer.

BBC Radio 3 op 3 april:Words and Music

Standbeeld van de
dichter John Betjeman

In de aflevering van het BBC Radio 3-programma Words and Music die op zondag 3 april, vanaf (onze tijd) 23:15 uur wordt uitgezonden, en die tot 00:30 uur in de nacht op maandag 4 april duurt, kunt u luisteren naar proza, muziek en poëzie welke hun inspiratie hebben gevonden in de jaren veertig van de vorige eeuw.
Voordrachten zullen worden gehouden door David Haig en Deborah Findlay. De teksten die men te horen krijgt, zijn afkomstig uit het oeuvre van respectievelijk Cecil Day-Lewis (1904-1972), John Betjeman (1906-1984) en Wystan Hugh Auden (1907-1973).
De muziek die daarbij aan de orde komt, stamt van componisten met een internationale uitstraling: één Rus, Sergej Prokofjev (1891-1953), en twee Britten: Ralph Vaughan Williams (1872-1958) en Benjamin Britten (1913-1976).

Het laatste jaar van Lev Nikolajevitsj Tolstoj

Helen Mirren als Sofja Tolstaja
De Britse actrice Helen Mirren genoot reeds flink wat bekendheid wereldwijd, vanwege haar rol in een politieserie. Die roem is aardig gegroeid nadat ze Queen Liz heft uitgebeeld in een film over het leven van Princess Diana.

In de nacht van zondag 3 op mandag 4 april kan ieder die het wil en over de juiste apparatuur beschikt, Helen Mirren in een totaal andere rol aanschouwen — die van Sofja Tolstaja — in de speelfilm The last station uit 2009, van Michael Hoffman (geb. 1956), naar het gelijknamige boek van Jay Parinil, voor het eerst verschenen in 1990. Dat boek heeft als thema het laatste levensjaar van Lev Tolstoj (1828-1910).

Relatief voordelig gemaakt
Volgens kenners maat de film een relatief kostbare indruk, maar blijkt deze relatief voordelig te zijn gerealiseerd.
De Russische schrijver en denker over kunst en literatuur — en niet te vergeten: over het christendom en de rol daarvan in het leven van de Russische mensen — wordt uitgebeeld door Christopher Plummer (geboren 1929), die een zeer breed scala aan rollen heeft vertolkt, variërend van Hamlet (ongeveer een halve eeuw geleden), tot en met huisvader Von Trapp in de musical-verfilming The Sound of Music uit 1965.
Verder komen we de acteur James McAvoy in deze rolprent tegen.

Regisseur Michael Hoffman

Idealisme en werkelijkheid
In het verhaal wordt we verteld hoe de onvrede zich meester maakt van mevrouw Tolstoj als ze bedenkt dat het idealisme van haar echtgenoot weliswaar objectief een goede zaak is — hij wilde zijn nalatenschap ten goede laten komen aan het Russische volk —, maar dat zij zelf geld nodig heeft om te kunnen bestaan.
Opvallend is het relatief grote aantal executive-, respectievelijk junior-, dan wel associative coproducenten dat deelnam aan dit project: twintig.